Je woont al jaren in een drukke Nederlandse stad. Elke ochtend stap je op de fiets, ontwijk je het verkeer en sta je in de rij voor je koffie-to-go. Er is altijd lawaai, altijd beweging, altijd iets te doen. Maar dan… besluit je het anders te doen. Je verruilt de stad voor een klein Kroatisch dorp, ergens tussen de glooiende heuvels of aan een verstopt kustbaaitje. Klinkt als een droom, toch? Maar hoe is dat écht?
De eerste weken: een warm welkom en… stilte
De verhuizing voelt als een bevrijding. Geen gehaast meer, geen files, geen overvolle supermarkten op zaterdagmiddag. De lucht is fris, de avonden zijn donkerder dan je gewend bent, en de stilte is bijna overweldigend.
De dorpsbewoners zijn nieuwsgierig naar je. In de lokale konoba (een soort dorpscafé) word je al snel aangesproken. “Waar kom je vandaan? Wat doe je hier?” Kroaten zijn directe mensen en maken graag een praatje, al is dat in het begin vooral handen en voetenwerk als je de taal nog niet spreekt.
Wat meteen opvalt: de tijd gaat hier trager. Niemand lijkt haast te hebben. Bij de bakker ontstaat een lange rij omdat iedereen uitgebreid de laatste dorpsnieuwtjes uitwisselt. In de stad zou je zuchten en op je horloge kijken. Hier wordt dat sociale moment juist gewaardeerd.
De voordelen: ruimte, natuur en een simpel leven
Langzaam raak je gewend aan het nieuwe ritme. Je ontdekt dat je verse groenten rechtstreeks bij de buurman kunt halen en dat het brood elke ochtend warm uit de oven komt. Het leven is simpeler, minder gericht op consumeren en meer op zelfvoorzienend zijn.
Je begint de kleine dingen te waarderen: de geiten die langs je huis scharrelen, de geur van lavendel die in de wind hangt, de sterrenhemel die je in Nederland nooit zo helder zag. De stress van de stad lijkt steeds verder weg.
De uitdagingen: bureaucratie en gemis van stadse gemakken
Maar laten we eerlijk zijn: niet alles is idyllisch. Zodra je iets geregeld moet krijgen – een vergunning, een internetverbinding, een afspraak bij de gemeente – kom je in aanraking met de Kroatische bureaucratie. Dingen gaan hier op hun eigen tempo, en dat betekent soms dagen of weken wachten.
Ook mis je op momenten de stadse gemakken. Waar je in Nederland binnen vijf minuten een cappuccino met havermelk scoorde, is er hier soms niet eens een café. Online boodschappen? Vergeet het. Voor sommige producten moet je een uur rijden naar de dichtstbijzijnde stad.
En dan is er nog de taal. Engels helpt je een eind op weg, maar de echte gesprekken – die waarin je echt deel wordt van de gemeenschap – voer je pas als je Kroatisch leert.
Het moment waarop je je thuis voelt
Op een dag gebeurt het: je merkt dat je niet langer de Nederlander bent die ‘even in een Kroatisch dorp woont’, maar dat je je thuis begint te voelen. Je kent de gezichten in het dorp, je weet hoe laat de visser zijn vangst binnenbrengt, je hebt je eerste Kroatische woorden zonder aarzeling uitgesproken.
Misschien was het toen je voor het eerst olijven plukte met de buren, of toen je iemand hielp met zijn wijnrank snoeien en in ruil daarvoor een fles huisgemaakte rakija kreeg. Wat het ook was, het voelde als een kantelpunt.
Leven in een klein Kroatisch dorp is niet alleen een geografische verhuizing, het is een mentale omschakeling. Je moet geduld leren hebben, loslaten wat je gewend was en een nieuw ritme omarmen. Maar als je dat lukt, ontdek je een manier van leven die misschien wel veel rijker is dan je ooit had gedacht.